dinsdag 6 oktober 2015

Von Braun

Gather round, ye Icari, suns-that-are-and-were, fools of future-come!

“Nature knowst extinction not, merely – sheerly! transformation. The notion of spiritual death is a paradigm that has no bearing, little scientific mirth at all.”

So sayeth Von Braun – Von Braun the Overbearing – as he turns away from his leftover lunch, his ink and ruler, the geometric destruction on his drawing board. He goes to face the light of day.
The crowd grows silent. This gathering of both the curious and the prejudiced is suddenly solemn. Somnambulant. They look on as Von Braun heads across the asphalt road, the infrastructural blackboard, and onto the launch pad. He latches himself onto the looming dread-naught awaiting him there, binds his sleeves to a protruding handhold, then clears his throat with a sincere hrmmm-hm. He eyes the V-2 missile with shameful pride, magnetic waves and electricity sprouting from the bond in all directions at once, fracturing the sky mosaically as they travel onward. Swiftly, his gaze turns towards these fractures, and with a mental gesture makes them whole again.
The crowd looks on. Some in amazement, others out of spite. He turns to face them to speak his mind, as ever, perhaps for the final time.
“Manifestation of the self is all too easily mistaken for masturbation.”
His eyes dart back towards the heavenly vessel, his angel of death, and nods in disapproval. Von Braun was no artist, but he shared their fate all the same. Nothing is ever finished.

A button is pushed. A big red shiny one. Off he goes, blazing through the afternoon sky.

The crowd would later on insist that they had heard him screaming in binary. Others would state it had simply resembled a mathematician's equivalent of whiiiiee.

For thirty days he soared, burning, freezing, comparing the stars in his mind-map to the perhapsual ones up above. He disconnected these dots to pass the time, drew his astral charts anew, and entered another realm.
For the sake of convenience, we'll call that realm inner outer space. Von Braun shifted the entirety of his being, the weight of all his mass combined, to this place in between thoughts – the hyphens – the Empty that fills the space between particles of matter. It is a sacred place, a holy mountain, the enlightened void wherein god hides perchance. Androgynous. Sexual. Moon-faced and beardy and infinitesimally contradictory.

“From here on, the only god I worship is Paradox,” Von Braun announced loudly to his selves.

Connect the dots. Disconnect the dots. Rewire. Undo.
And when you blink at the right time, these blips form Morse code.

Black, blue, black, blue.

.... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - ....

The dots that cloud his mind, his vision, scatter as the V-2 reaches its peak, tilts over, and begins its brief trajectory downward.

Black, blue, black, blue.

.... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - ....

London approaches quickly, that great grey pit below.
Buildings turn to rubble   kingdoms topple  caterpillars leave their silken palaces
infants age beyond mortality       psychological time consumes us wholesomely 
 
I hear there's a place called Nice
down south.
                   I'm sure that's where
                   I'd ought to have gone.

Wernher Von Braun explodes with the luminescent heat of a million distant suns, and what bits of him and London don't evaporate are sent off into nothingness.

He transforms, Von Braun no more. Simply mattering, simply matter scattering. Matter with no Empty in between.

The blips, the dots collide, and spell out otherworldly phrases too profound to write.

Some simple truth,
perhaps.

Black, blue, black, blue.

Hail falls from above. Hail stirs from below.

               .... .- ...- . / ..-. .- .. - ....      .... .- ...- . / ..-. .- .. - ....     .... .- ...- . / ..-. .- .. - ....
               .... .- ...- . / ..-. .- .. - ....      .... .- ...- . / ..-. .- .. - ....     .... .- ...- . / ..-. .- .. - ....
               .... .- ...- . / ..-. .- .. - ....      .... .- ...- . / ..-. .- .. - ....     .... .- ...- . / ..-. .- .. - ....
.... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - .... .... .- ...- . / ..-. .- .. - ....                                                                                                         .... .- ...- .
                                                                                                             .... .- ...- .
                                                                                                             .... .- ...- . / ..-. .- .. - ....

                                                                                                             .... .- ...- . / ..-. .- .. - ....
                                                                                                             .... .- ...- . / ..-. .- .. - ....
                                                                                                             .... .- ...- . / ..-. .- .. - ....
                                                                                                                          ..-. .- .. - ....
                                                                                                                          ..-. .- .. - ....
                                                                                                                          ..-. .- .. - ....
                                                                                                                         ..-. .- .. - ....
                                                                                                                                                                                                                                                  . .-. .- .. - ....
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                    ..-. .- .. - ....
de stiltes tussen woorden
zijn gedachtestreepjes

en voor wie ze lezen kan

de morsecode van een
dieper, rillend vel
papier
dat immer ongelezen gaat

vrijdag 3 oktober 2014

Goethe

 

in der Beschränkung 

zeigt sich erst der Meister,

druppelde Goethe op zijn blad

             in een bui van wijsheid

             en mogelijk wat opium.

 

Helaas gaat deze spreuk

steevast aan mij verloren

- meesterlijk zal ik nooit zijn,

want beperking is de dood van Alles.

 

Maar misschien zit Goethe 

ergens in zijn zetel,

in een parallelle dimensie vol

ledigheid en elektrisch blauw licht

met jeans aan en een oude laptop

netjes daarop neergevlijt

starend naar mijn spreuk hierboven 


en zucht hij even moedeloos

zondag 23 maart 2014

Welismaar

Welismaar
voelde ik de leegte tussen mijn
atomen - of misschien wemelt die
sarrend, treiterend - gevuld, met
alles wat ik niet voelen kan
.  .  .                         . . .

donderdag 16 januari 2014

Het liegend hoofd, of het centrum van de slak is een vraagteken

(Work in progress)


In de vochtige bast van mijn hersenschors
groeien eeuwenoude paddenstoelen.
Kleverige vingers woelen
in de natte aarde van
mijn schedelpan
en knappen
steel na
steel

- ergens breekt een
deur
en in de ruimte,
daarachter
prijkt een almachtig predicaat

'MOMENTEN ZIJN DAMP
OP DE RUITEN VAN
DE TIJD;
TIJD IS EEN NEVEL
ROND DE RANDEN VAN
DE HERSENPAN.'

Ik bevind me op een expositie.

Aan de linkerwand hangt een schilder,
afkomstig uit Tsjernobyl.
Hij slakt langzaam weg
van het plafond,
smeert wat verf
op zijn lippen
en orakelt.

Wij weekdieren, zegt hij -
wij glijden almaar dichter
naar ons dieptepunt,
want daar schuilt de
onwaarheid
- onze profetische
magneet

Waarheid is een [           ]
maar dan één van dode
goden

Nee, dan liever slak zijn
- reiziger
met eigen huis op rug
en langzaam blijven woelen
naar antwoorden
naargelang het dictatuur
van de vraag
dirigeert


Kom, zegt de schilder.

Hij geeft me een glas
en zet mijn hersenen op
azijn.

Solipsisten zijn kinderen die toevallig in elkaars speeltuin ronddolen


Te lezen in de stem van een vijfjarig jongetje
dat heel erg graag een ijsje wil.

Karel was op weg naar een conventie voor solipsisten. Dat zijn mensen die geloven dat alleen zijzelf bestaan. Karel was niet zeker of híj wel bestond, maar daar had een Franse meneer eens iets over geschreven. Dat denken betekent dat je bestaat. 'Ik denk niet dat ik denk,' dacht Karel, 'maar hij zal wel gelijk hebben'. Frans is een mooie taal.
Het solipsisme was nog nieuw voor hem, het kraakte nog een beetje als de glimmend zwarte schoenen rond zijn voeten. 'Wat hebben we die schoenen mooi bedacht', zouden ze met fonkelende ogen op de conventie zeggen. Ze hadden een subtiele hak, waardoor hij iets groter leek dan normaal. 'Ik denk uit de hoogte,' zou hij naar zijn nieuwe vrienden grappen.
Nieuwe vrienden en nieuwe schoenen. Het was een mooie dag.
Karel had wel meer van die mopjes. Het was zijn spe-ci-jaliteit.
Zo had hij een tijdje met nihilisten opgetrokken, maar die hebben Niets met elkaar gemeen. Hij lachte in het Frans. Dat was een grapje dat hij soms op verjaardagsfeestjes vertelde, vooral aan mooie vrouwen, maar het had nogal een rare bijwerking. Ze moesten dan altijd aan hun neus krabben en heel dringend plassen. Dus gingen ze naar het toilet, maar dat vond Karel niet zo erg. Ze bestonden toch niet echt.
Onder de wielen van zijn blauwe auto knars-knars-knarsten de kiezels van de oprit. Veertig meter verder parkeerde hij voor het hotel, zwiepte sierlijk de deur open en liet zijn hakken knars-knars-knarsen op weg naar de balie in de hal. Even verderop het grindpad stonden wat solipsisten met elkaar te babbelen. Het zag er erg gezellig uit. Eén van hen probeerde aan de hotelbaas uit te leggen dat hij het raar vond om geld te vragen voor een zaaltje dat niet bestaat, maar even later betaalde hij toch – in fantasiegeld dan maar, zoals de baas zei.
'O, wat een wonderbaarlijke mensen!'
Karel had er helemaal zin in.

Copernicus


In het schoolbord zat een barst.

Ik trek een streep door't ijle
en knip de lucht
in twee

Het krijt in mijn handen
is de staart van
een komeet
- een seniele kosmonaut
die dronken
door de ruimte vaart

kriskras,
vonk per vonk
ontbind ik de punten
op de sterrenkaart
en vervang ze door
het kraakpand
achterin
jouw hoofd